Gotzone Sestorain

Ez, ez diat ezagutzen hire izenik

ez zitzaidak axola, ordea;

haizeak orrazatzen dizkian

limoizko zipriztinak printzaturiko

galburu urrestatupean

eguzkiak urnaturiko kafe larrua

itsas bihurriaren bi tanta urdinek

hildokaturik dukena,

kalatxorien hego handiosa bezain

betsein basatiak ezkutatzen zizkiatelarik.

Ez, ez diat ezagutzen hire izenik

baina, ene haur hori, nik

bazekiat

begi izu horiek

maixurik, etxerik; mugarik

gabeko hegazti harrapakariak ditukela;

bizitza giltzarri bakarra izanik

laban zorrotzak bailiren

zenbat aldiz ozkatu dituzue

artalde domatuon panpinak?

Eta aho erdi irekiatik

amorruaren uhin apartsuak

haur ezpainen purpura hautsiz.

jaio berri hintzanean amatxori

diti unhatuetatik

egotziriko esne zigortua duk,

munduarekiko erdeinu zekenena

nahirik.

Erdeinua erakutsiz,

egunez egun xurgaturiko gezal ozpindua

hire masail erne eta gaitzetsiko

zeinu bakoitzean marratzen zaikena,

agian ez duk izenik ere.

Eta nere jakineztasunean,

hire anonimatuan,

maite haut,

maite haut, bai,

oraindik, mehatxupean

oihan arteko urjauzi orbaingabearen

hauskortasunean

kristal ameslari eta kantarietariko

bat haizena.