Antiokiarraren kantua

Epifanio Mejia

euskaratzailea: Gaztelu

Mendi-gain batean sortu nintzan;

eta nere ama eztiak dionez,

eguzkiak arkaitz gorri batean

argitu zuen nere oantzea.

   Antiokiar oianetako aizea

bezin azke jaio nintzan;

mendiz mendi egan dijoan

Andesetako arranoa bezela.

   Aitz-tontorrean jaioa dan

arranokume azkarrak

aizeak egurasten dituen

tontorrak ditu beti maite.

   Eguzki-zale naiz, zeru zabalean

bere kabuz dabillelako;

aizetea ere, oianetan

bere kaxa txistu dagilako.

   Arbasoak ondoretzat

laga zidaten aizkora

maite dot, danbadaka

ots azke sortzen ditulako.

   Jauntxo zekenak landu bitzate

kate luze-gogorrak

beren oñetan, belauniko,

mun dagiten menekoentzat.

   Antiokiar mendi-gain batean

azke ta burgoi jaio nintzan onek

burdiña daramat eskuetan,

lepoan astun zaidalako.

   Be-alderaño jeisten naizenean

eta turuta adi dudalarik,

igotzen naiz mendietara

Goait-oiua egitera!

   Mutillak! —diot oianetako

auzo-lagun guzieri—,

turutak ots dagi...

Lurrean ba da jauntxorik!

   Nere lagunak, poz-pozik,

mendian aizkora utzirik,

aztamakilla dute eskutara

eguzkitan zillar-dizdiz.

   Eta zorroa bizkarrean,

ba goaz ibar, ibai zabal,

malda ta mendi-gain zear;

eta an, zelai zabalean,

etsaiaren oial-dendak

ke ta jende artean zuri-zuri

begizta ditugunean,

an goaz aize beltz giñoan

lur gañetik zurrumilloan.

Ondikoz! gure aztamakillen

erauntsiari zai daudenen.

   Barkakizun da amor dagina,

izan ere ba da zindotasun

oian zaarrak elika dituzten

biotz zangarren barnean.

   Itzulian garaille gatozelarik,

neskaen eskutatik erriz-erri

lore-sortazko koroi ditugu

gure bekoki nareen edergarri.

.....................

.....................