Dino Campana
Dino Campana
euskaratzailea: Tere Irastorza
Gutxi da Dino Campanaren bizitzaz dakiguna, eta hura berak aitortua. Marradin (Romaña) jaioa 1885an ospitale sikiatriko batetan hil zen 1932an. Bitartean La Voce eta Lacerba aldizkarietan idatzi zuen eta liburu bakarrean bildu bere poemak: Canti Orfici (1914)
Bere poemen balioa oso ezberdina da, estilo indarrezko, haserreti, ordenugabea, beti ihes desio, lor ez daitekeen horren atzetik dabilen poesia, bere garaiko korronte bietarik hurbil (krepuskularismo eta futurismoa) baina bietatik kanpo geratu zena. Halere, bere liburu bakarraz XX. mendeko poesia italiarren guztien onartzen diote ohorezko lekua.
Dino CAMPANA. "Cantos órficos" Olifante, Ediciones de Poesía. 1984. Zaragoza.
Invio
L'acqua ha la criniera d'argento
L'amore è senza ritorno
Bianca cavalla d'amore
Il tue tosone dorato
Amore sinza ritorno
Igorpena
Urak zilarrezko ilaia du
Maitasuna itzultzerik ez duena
Maitasunaren behor zuria
Zure urrezko iletxima
Itzultzerik ez duen maitasuna.
Lontane passan le navi
Lontane passan le navi
Nere perfide silenziose
Ma la tua bocca insaziabile
Le chiama in ruggito violento
Cannone furia appiattata
Fumida roggia che abbaglia
Cannone potenza in agguato
Sul mare che ride e abbarbaglia
Furore della terra
Che chiami sui mari infiniti
Le antiche potenze a raccolta
Lampo fumido come un sogno
Vivo e terribile sulla rovina
Voce inconscia di liberta
Amore titanico eroico
O voce rombo del cuore del mondo
Come il mar ti sorride
Ringiovanito, come la tetra, e fresca
Aspra e acerba e balza ed anela tra il fumo
Che rode e scioglie la sua giovinezza
Acre aspera urgente insaziata.
Urrun iragaiten dira untziak
Urrun iragaiten dira untziak
Beltz zital isilak
Baina zure aho asezinak
Orru gogorrez deitzen ditu
Kañoi haserre bizi ezkutua
Argitzen duen erreten ketsua
Kañoia potentzia zelatan
Far eta itsutzen duen itsas gainean
Lurraren errabi
Aitzinako potentziak bilerazten
itsas neurtezin gainean
Tximist ketsua ametsa legezko
Bizi eta izugatria hondamendi gainean
Askatasun ahots honartegabe
Maitasun titaniko heroiko
Ah munduaren bihotzaren dunbotsa
Itsasoak legez dagizu irri
Gazteturik, lurra legez, eta fresko
Zatar eta mikatz eta salto dagi eta irrikitzen du
Bere gaztetasuna hortzikitzen eta urtzen duen ketartean
Garratz zatar larri asekaitz.
Sotto quale grave mucchio di neve
Sotto quale grave mucchio di neve
Stanno sepolte le rose della mia primavera?
Come potra la rimembranza conoscere
Dove la morta speranza posa?
Zer nolako elur pilopean
Zer nolako elur pilapean
daude lurperaturik ene udaberriko larrosak?
Nola ezagutuko ote du oroimenak
non datzen itxaropen hilak?
La chimera
Non so se tra roccie il tuo pallido
Viso m'apparve, o sorriso
Di lontananze ignote
Fosti, la china eburnea
Fronte fulgente o giovine
Suora de la Gioconda:
O delle primavere
Spente, per i tuoi mitici pallori
O Regina o Regina adolescente:
Ma per il tuo ignoto poema
Di voluttà e di dolore
Musica fanciulla esangue,
Segnato di linea di sangue
Nel cerchio delle labbra sinuose,
Regina de la melodia:
Ma per il vergine capo
Reclino, io poeta notturno
Vegliai le stelle vivide nei pelaghi del cielo,
Io per il tuo dolce mistero
Io per il tuo divenir taciturno.
Non so se la fiamma pallida
Fu dei capelli il vivente
Segno del suo pallore,
Non so se fu un dolce vapore,
Dolce sul mio dolore,
Sorriso di un volto notturno:
Guardo le bianche rocce le mute fonti dei venti
E l'immobilità dei firmamenti
E i gonfii rivi che vanno piangenti
E l'ombre del lavoro umano curve là sui poggi algenti
E ancora per teneri cieli lontane chiare ombre correnti
E ancora ti chiamo ti chiamo Chimera.
Kimera
Ez dakit harkaitz artean zure bisai
Zurbila agertu zitzaidanentz, edo urruntasun
Ezezagunetako irri
Izan zinen, marfilezko belarritako
Kopeta diztirazko Ai gazte
Giocondaren ahizpa:
Ai udaberri
Hila, zure zurbiltasun mitikoagatik
A Erregina Ai Erregina nerabe
Baina zure poema ezezagun
Plazer eta dolorezkoagatik
Musika neska odolgabe
Odolezko arrasto marratua
Ezpain bihurrien zirkuluan
Melodiaren erregina:
Baina Birjinagatik
Kurtua, nik gaupoetak
Ortze-itsasoetan izar biziak beilatu nituen
Nik zure misterio gozoagatik
Nik zure jarrera goibelagatik.
Ez dakit gar zurbila
Izan zenentz biloen zurbiltasunaren
Zeinu bizia,
Ez dakit lurrun gozoa izan zenentz,
Gozo nire dolore gainean
Gauezko aurpegi baten irri.
Behatu ditut harkaitz haizeen osin mutuak
Eta ortzien mugikazitasuna
Eta nigarrez doazen xirripa beteak
Eta giza lanaren errainu mendixka jelatuetan kurbatuak
Eta oraindik zeru samurretan urruneko errainu argi isurkoriak
Eta oraindik deitzen dizut deitzen Kimera.
|