Entregatutako eskua

Vicente Aleixandre

euskaratzailea:

Josu

Baina baste egun batez

eskua ukitzen dizut, esku epela.

Esku guri lasaia. Batzutan begiak itxiz

eskua leunki ukitzen dizut, bere forma

egiztatzen duen ikutze leuna, bere egitura

ikutzen duena, bere azal hegodun azpian

hezur gogorra sobornagaitza, amodioa inoiz

iristen ez den hezur tristea sentituz.

Oi, amodio ederraz puztutako haragi eztia!

Azal gorde hori —gordeki irekia, ezin-ikusiz erdirekia—

bero epelaren ahotsa —bere ekintze eztia—

zabaltzen den tokia duzu:

nire ahotsa zure zain epeletaraino sartzen den tokia,

zure odol ïzkutuan beraiekin bueltak eman ditzan,

ilunean soinu egingo,

ilunaren gozotasunean barrundik musu emango lizuken

beste odol batean bezala

nire oihartzuna duen gorputz hori

geldiro zeharkatuz, nirea, nire sakoneko ahotsez beterik.

Oi nire amodio oihartzuna duen gorputza

oi nireganatutako gorputza

oi nire ahotsaren soinu hutsa gorputza bereganatuz.

Horrexegatik, eskua laztantzean, badakit nire amodioa

bakarrik hezurrak ukatzen duela —gizonaren inoiz goria ez den

hezurra—. Eta zure izatearen zati triste bat batek

uko egiten duela ere, zure haragi osoa erabat dardar ari den

mementu argitsu batera iristen den bitartean,

zure eskuaren ikutze geldi horren bitartez

aiezka ari den zure esku samur-samur porotsua,

zure esku guri lasaia, zure bizitzan sekretuki,

—arraun egiten dudan zain sakon orokorretaraino—

poliki-poliki sartzen naizen eskua

zure haragi artean osoki kantatzen eta

populatzen zaitudan eskua.