—Olerti—

Negu-aurrean

Jautarkol

Ixil ixillik dago mendia,

illotzik bezela....

Ego-aldetik murmurka dator

aizetxo epela....

Osto bat ere ez, kabi bat ere ez

zugaitz adarretan....

Txori bat ere ez kantari

beko errekatxoetan.

Euzki epelak ia uxatu du

goizeko lañoa:

zugaitzetatik dario oraindik

goiz-lanbro-malkoa....

Osto ori, igarrak, negarrez dabiltz

batetik bestera,

aterpetxo bat arkitu nairik,

eskaleen antzera.

Ixillik daude mendi-bideak,

illotzik bezela....

Dilin-din-dalan artaldetxoa

atzetik duela,

oraintxe dator artzai-mutilla

txistuka mendira,

ta bide zarrok bizitz-dardaraz

dardaratu dira.

Mendia ere bizitz-dirdiraz

jantzi da unetxoan...

Bide ta mendi, ixillak gero

ar ditu altzoan.

Bakartasuna, pake ta ixilla

soro-zelaietan: tristura-kutsu ezin ezan bat

dir-diz belarretan....

Euzkiak berak tristura-izpiaz

alaitzen du aurra...

Goruntz dario bizi naiaren

irrintzi murmurra.

Ta belauniko goruntz jasorik

billutsik besoak,

ixil-ixillik otoitz-luzean

dirudi besoak...!