—Olerti—

Maitasun kondairatxoa

Jautarkol

Zure maitasun-kondairatxoa

agertu didazu...

Nolaz gaur arte barruan lertzen

Mari, euki dezu?

Kezkatxo baten dirdira illuna

somatzen nizuan:

ikasi gaurtik kezkak izurtzen

amaren kolkuan.

Zu bezelaxe gaztea izan naiz,

zu bezela, lirain,

ta bizitzaren arrizku gaitzak

ba-dakizkit orain

Argatik orain ez naiz arritzen.

gertatu zaizunaz:

min det, lenako kondairatxo ori

zuri ez entzunaz.

Aingerutxo bat ziñan, Maritxo:

egan zijoazen:

griña txar batek moztu zizkitzun

egoak bein baten.

Orduan amets baten argiak

zoratu zinduan,

ta untza bezela, itsatsi zitzaizun

biotzan barruan.

Untza gerora, burnizko kate

biurtu zanean,

eriotz-otza sentitu zendun

biotzan muiñean.

Izutu ziñan... t'eriotzaren

izotzaren iges

ibilli ziñan, kate gogorra

puskatu eziñez.

Doakabea ziñala zure

negarrok diote....

Urre-kaiola, kabia baiño

berogo bai-ote?

Maitatzen ez, ta maite zendula

zenion, gezurrez.

SANSON zapaldu zenezaken, ta

alako bildurrez...!

Atsegiñaren ontzian ez zan

zuretzat eztirik:

ta alare, nola zeuden katea

puskatu eziñik?

Ez dakizula zeorrek ere,

negarrez diozu.

Ez egin negar.... Ez al-dezu, ba,

kaiola puskatu?

Bide-illunean Goi-argi-izpiak

laztandu zinduten,

ta alde egin zendun, leizean berra:

erori baño len.

Ez egin negar... Eman eskerrak

Jaunari Maritxu,

t'otoitz-egiñaz, gaurko asmotan

jarraitu kementsu.

Ez egin negar.... Zure bidean

ibiltzen ikasi:

maitasun-kate gezurrezkotik

garaiz eiñ igesi.

Orrela Jaunak jarriko dizu

egunen baten

uztarri-lagun maitasuntsua

begien aurrean.

Eta Goi-argiz ezautzen dezun

zure ezkon-laguna,

izango zaizu maitasun-kabi

ta uztarri leguna.