—Olerti—

Izar zaarrak

Jautarkol

Jauna daramaiot aitonatxoari.

Zuaitz-adarretan txoriak kantari,

eguzki-goiz-printzaz musuka mendia...

Goian, baso-ondoan, basetxe zuria.

Argiak eskuan, belaunak lurrean,

gizon-andreak zai ezkaratz-barnean.

Exerita aitona oi zurian gelan,

elurretan tente lore zuri-eran.

Gaixoa begiak ñir-ñir zai zegoan.

Bizitza-dardara berria kolkoan

piztu zaio ikusiz gelan Jaun laztana,

ta arriturik dio: «Jainkoa nigana...»!

«Jesus neregana...!» maitez ta apal dio,

ta negar gozoa mara-mar dario....

Jesus ta aitonaren besarka eztia...!

Aitona-begien irripar-argia...!

«Zerura, Zerura...», dio bat-batean

eskuak luzatuz, egatu-naiean.

Ta amaren altzoan eztiki aurtxoak

lo artzen dun gisan, eriotza loak

artu zun aitona Jesus-besoetan

irripar ezti bat utziz ezpañetan.

Amets legun baten irriparra aoan,

gurutza estutuz eskuak kolkoan,

ta begi itzaliak Zerurontz begira,

egan egin zigun Betiko Argira.

Agur, aitona apal, euskal-kristau zaarra,

Fede-zuaitzaren gerriko adarra,

otoitzean xamur, gogorra lanean,

ta Abendaren izar-dirdira etxean...!

Ai! Gure izar zaarren dirdira xamurra

itzalduz, illuntzen ari zaigu lurra...!

Jauna, gure etxetan

piztu izar berriak:

zaar aien kiñuko

ta aik bezin argiak...