—Olerti—

Sua

Sabiaga

Mendeak zitun amabi urte,

Nere adiñak amaika.

Udako egun bero arixe

Guziok eman arrika!

    Aizkorri eskubi, Aralar ezker,

Egoaldetik atea,

Mendi gaiñean, zugaitz artean

Bi bizitzako etxea.

    Atarietan garaiak zabal

Eguzki suak kixkartzen.

Belar sorotan, ebakirikan,

Belarrak ondu t'igartzen.

    Goiko ganbaran asiak ziran

Gari jotzeko lanetan;

Besoak ariñ, biotza pozez,

Ogi zuriren ustetan.

    Gari balak sar, lasta balak ken,

Gizon aundien iduri,

Mutil koskorrak badabilzkizu

Gora ta bera urduri.

    Ganbarerdian belartegia.

Belartegian belarra.

Belar artantxe norbaitek piztu

Zori gaiztoko su garra.

    Joxantonio mutil ederra

Aitari balak urbiltzen.

Lana utzita asi zan larri

«Sua! Sua!» —ots egiten.

     —«Sua! Su da! Sua Ganbaran!»

Antxe negarrak, orroak!...

—«Kanpora denak! Kristauak lenen!

Beiak, txerriak, astoak!»...

    Tzirtzir ta tzartzar! Kea ta garra!

Negargarrizko gauzea!

Antxe kixkaldu, bein da betiko,

Gaittin-azpiko etxea!

— «Ama nun dabil?» —galdetu aitak.

— «Beeko gelan or ez al da?»

Jauzi larrian leio zulotik

Aita sartu zan bertara.

    Su gar artatik, bi besoetan,

Uraxe zama ederra!,

Atera zigun ama bizirik.

Amaren baitan arreba!

    — «Joxantonio nun ote dugu?

Igesi joan ote da?»

— «Jo-xan-to-ni-o! Jo-xan-to-ni-o!»

Aren aztarnik ez, ez da!

    — «Ganbaran bertan gelditu al da?

Nork ikusi du irtetzen?

Gixagaixoa su tzar orretan

Ote dago, ba, erretzen?»

    Ai sua, sua! Su gaizkillea!

Denak gaitzesten al aute!

Piztu orduko, zapaldu, busti;

Ito ta itzali ba'indute!...

    Gizonaren on egin induen

Ongille uts dan Jainkoak.

Orain, ordea, lapur, iltzalle...

Nork esan ire gaiztoak?

    Etxea kixkal, anaia erre,

Amatxo ere larritan...

Nola ez, bada madarikatu

Txikitan eta aunditan?

    Ez da ikusiko baserrietan

Geiago Gaittiñ-azpiko.

Joxantonio erre zan eta,

An ez al da iñor biziko!

Argentinako Mendozan 1955