—Olerti / Etxaniz'tar Nemesi'ren olerkiak—

Bide ertzeko belarra

Nemesio Etxaniz

                                (Dedu aipua)

Bidean ninjoala ikusi aut.

Ez iñudan gogoan:

aldapan gora nentorrela,

albora begira nian.

An engoan,

bide-ertzeko belar bakan,

madarikapen baten mendean,

lur zapaldu-elkorrean,

autsez zikindua.

Nork dik ire oroitzik?

Bidean dijoazenak

ez ditek ire errukirik:

ezpaiditek aintzakotzat

ire bizi erkin ori.

Amaika aldiz nerau ere,

igaro izan nauk albotik:

baña gaur arte, ez nauk oartu

ire etxe-aurretik

nenbillenik.

Larre onetako ardiak,

ez au bazkatu nai.

Ba-dik oberik mendian,

ziripurdika ardi ta artzai,

dijoazenean alai!

Ijito-asto ezur-utsen bat,

ba-ditekek ire gose:

baña ura ere, ire bizia

urratzeke, ezin dek ase.

Lore-biltzallearen esku-ordez,

erruki-gabeko gurpil batek

zapalduko au destañez...

Etxerakoan, biotz-ondoa,

astun nian ire miñez.

Nere erri gaxoa!

Belar bakan-zikiñak,

ba-dik ire antza.

Zapaldu induten su ta gar,

zikin aute gezur d'abar.

Arrazkero guk zenbat dantza!

Noan etxera! Illunak

mendi guzia, arantza!