—Itz-Neurtuz—

Gizatua amoretsuan

Arratetiko bat

                                Vulnerasti cor meum.

                                          Canticum. 5,9

Gizon ein nintzalakuan

dotenetik erne bizarra,

da emen, aita, arin negarra

zerbait ausita barruan.

Denbora batetik ona,

zegozer nere biotzian

ez da lengo egonian,

ez dakit txarra ala ona.

Pentsamentu bakar batez

beterik daukat burua,

deiran gabaz galdu lua,

da egunaz, esnatzerik ez.

Argitan banitz bezela

begi zabal amesetan;

goitik nere kautakuetan

uste zoratu ein naizela.

Neretzat len zidurixan

munduak gauza erreza,

ba onetariko nai-eza bizixan

jakin nik zer zan.

Jolasak oin tristuria,

ta onek desta arin negarra,

ta baskarrek egon biarra

ni neu ta nere arimia.

Ba nere arimian etxian,

gauzen neurri desiuak,

ta opa ez deirana munduak

dot nai beste an utsian.

Ala, mila ipoin-konta

eder badituraz nik beragaz,

naiz egun da nai gabaz,

bestek ardura ez da ezer.

Kontu onen gora-beria,

dakiran baten biotzian

banintza, edo, a nerian,

zer poz litzaken guria.

Zer guri aberastasuna?

Zer or dabilena aunditzat?

Baztar bat naiku' guretzat

ta bixon alkartasuna.

Baina, ai, ames bat au dana,

ta ni, mundu ontako umia

Jaungoikotzat nun dan urria,

antxe ibili biar dorana.

Inguruan, dana saskarra,

loikerixia ta guzurra;

bata bestian bildurra

eta borondate txarra...

Nori artara Uda-barriko

destazen lorak biotzak?

Zeinek ditu aintzakotzat

artuko da ez alperriko?

A, nere ames gozuetan

beitan doran irudia.

Balitza esaten jabia

ez naizela amesetan.

Ni koitau onen iletak,

barru-triste ta nai-ezan,

osatzia litzake erreza,

banau areri bai labur bat.

Ta genduke ala lurrian,

zorionekuen Zerua,

bizi betiko gozua

garala alkarren urrian.