Bethi gose

Erkiagarre

Goizeko izar hori agertzen denean

soina dut katigu, geldi, lo bethean;

Egunaren lehen intziri gorrbera

ihesi doakit hedoien artera

Eguna aldaparen gailurreratzean

lanari nagoko, zut, iende artean;

Iguzkik galdurra orduan harroen

ta ni, sogiteke, arazoen barrnen.

Bainan artizarrak agur egitean

Arima atzarri dut ametsen menpean;

ta ilhunabarra urrhe mihisaz iartzean

zerumina sortzen gizabihotzean.

Zerumin bizi bat, Iaungoiko gosea.

gizonak barrnean dadukan lezea;

alperrik bilhatu laket eta atsegin,

lehia min horren hasetzea, ezin.

Ortziko zelhaia izarrez iostean

orduan ez iraun sinis gogorrean:

eskuak bildurik, belhaunak lurrean,

idorrtu begiok esker-negarrean.

Begiok idorrtuz esker-nigarretan

zeruko zituak niretzat aletan;

egunez ni sorgor bizitz zidorretan

ta Zu, Iaun, gauean bihotz-laphurretan...