Leihoan

Erkiagarre

     Lehioan nago

      —beriank lanho—-

maitteñoaren begira,

     zeru goiean

     zilhar antzean

izar zurien dirdira.

      Izarr zuriak

     birdiz begiak...

Maitea eztut agiri;

     sagutzar beltza

     hegal zabala

inguru dabil ibili.

Behin ta berriz

     eskuz igurtziz

berinetik khen lanhoa;

     halarik ere

     lagunik gabe

ingurubira osoa.

     Begiak bizi,

     belharria adi,

—zaldihotsa dut aizean—

     orain, ene Iaun,

     gainezka ioran

ene bihotzak aldean.

Barneko argi

     —lehen itzali—

berriz ari da dirdaiez,

     zaldi zalhoa

     arhin zangoa

ikasi dut belharriez.

Ai, bainan, ene!

      aizeak eme

sarats artean zinkhurin;

     apatxhots hura

     nonbait galdu da:

     heldu ordean itzuri.

     Honerat nuen

     zaldiñoaren

aztarrnak gal egin dira;

     zaldun ederra

     bihotz ankherra

ihesia urrutira.

     Ai, ene leiho!

     hik ukhan lanho

enegana duk aldatu;

     Ene zoria!

      Nik iguria

bertze anderez sanharrtu...