Amaren Itzala

Erkiagarre

Munduko bide ontaz

larri gabiltzala

maiz ahanzten dakigu

anaia garela;

gizonak, iraintzeko

ba du sen ergela

denon gain bego zabal

Amaren itzala.

  Amaren itzal eder

nik ahantz eziñai

ama galduez geroz

enea dut, miña;

anai artean iñoiz

asarre ba giña

itzal orrek birlotzen

kateak adiña:

  Itzal-zuhaitz orretxek

badu arnaria,

amaren emaitz denez

eme ta eztia:

Zuhaitz sainduak anzo

zitu berezia,

barkatutzen dakien

biotz-isuria.

  Euskal semeak dira

mundu bazterretan,

adu gogorrak ditu

elkar-urrunetan,

urbil ez egotea

badugu kaltetan

ez gauden euskaldunok

elkar asarretan.

  Badugu oraindano

Arbola maitea,

guztion bihotzean

zuzentza-bidea,

ta are badugu Ama

zoririk gabea,

gure lan eske dugun

Amatxo gurea.

  Gauden, bada, euskaldun

ta elkarren laztan,

guti ba gara ere

beti lehenean;

zintzoak sari duke

egunen batean,

bat gaitezen anaiok

Amaren aurrean!...