Sinestea da kontua, amigo

Joakin Balentzia

Amaiera hori ez nuen espero,

egitan, sinestea da kontua, amigo;

miseriaz inguraturik gaude eta

bonba da irtenbide bakarra,

diotenez, bonba leher bedi...

Baina ez zaitez haserre

kondatzen badizut

nire biziari buruzko zerbait,

pertsonalago,

hitzen prozesio trakets eta zerritsu hau

debotuki itxadotea dela eta.

Atzo jaio nintzen, nolabait errateko,

ez zait gustatzen publikoki kontatzea

betetzen ari naizen urteak,

dezentziaz, ez zaizkit guztatzen

batzea ez kentzea,

bakarrik atsegin ditut asmatzea

egunero jaio naizela

eta ezabatzea bizi izan naizela

edo eta bizi izan ditudan gauzak;

ez dut nahi oroitu

niri inork ez errateko

zerbait bizitu izan dela,

edo ikusia,

edo igarria,

edo maitatua.

Mutiko bat nintzen

orain hogei urte eta oraintxe ere

jarraitzen dut izaten, amigo,

sinestea da kontua eta;

hemen ez dago joku antzutarako lekurik,

malko eta ardura ezgauzetarako posturik

ezta ere; hori pisu hauendiegiko bait da,

burdinezko eta kakazko zama,

zera, ezin da salbazio espero izan

edozeinengan,

gerra da, eta nolako gerra badakizu,

zuk eta biok

elkar ulertzen dugu

gure iratzeak

nola gorritzen diren

bait dakigu.

Enganiatzen ari natzaizu, agian,

baina, faborez, utz nazazu,

gustora akituko dugulako

arazo itsusi hau;

ez begiratu adi-adi

eta entzun bakarrik

nola soinu egiten duten hitzek,

adigalkor eta fidakor, hots,

nire konfesioaren ordua da:

balio urdin eta gorria ote zen

txikitan nik maite nuena,

isuri zen esnea edo edan nuen,

ez naiz oroitzen, gogorik ere ez dut,

mutiko talde bat zen

eta harriak airean,

eta nik bukatu nuen

zauri batekin iztarrean.

Ondoren badakit korridore ilun bat

izan zela, bakardadean bizitzen

ikasi nuela

bele kirtenez inguraturik,

nire buruaz sinesten ikasi nuenez,

sinestea bait zen kontua, amigo;

eta aurkitu nituen ene benetako armak

erhateko, zinez;

ez nuen hil behar Jainkoa,

zorionez, eskuen artean urtu zitzaidalako,

pentsatuz, sinpleki, guzti hori dela

haur kondaira solemne bat,

noizean behin poesiaz kargaturik,

zergatik ez, baina hondarrean

irrigarri,

krudel

eta kiratsua.

Orain nik ere kondaira berriak

sortu nahiean nago,

solemnerik ez,

baina bai luzaro irauteko moduan,

edo bonba lehertu arte bederen;

zer erran nahi dudan badakizu,

zuk eta biok

herri honen benetako arnasak

somatzen ditugulako,

eguzki eta euri berrien indarrez

bizirik;

hemengo iratzeak ere

nola gorritzen eta nola hiltzen diren

jadanik ezaguna dugu;

gaueko zirgitaldiak,

ohantzeko plazerrak,

larruaren premia, bai,

herri honetaz

sinestea da kontua ere bai, amigo.