Hogoi urtekoak

Manex Lanathua

Haizearekin noa,

Haizearekin nabil,

Eta, haize lagun horrekin,

Bizia daramat

Tormentoetan...

Zentzuan sartua dut,

Aspaldi haizerik bihurrena,

Harrotu dizkit,

Baztertu dizkit,

Zentzudun guzien,

Arrazoinamendu finkatuenak.

Haizea sartu zait,

Burutik behera,

Ortzantz egun batez,

Egun hartan galdu ninduen...

Geroztik,

Buruko zain mehartsuenetan barna,

Ari zait firurikan,

Nire gezur ederrenak aurtiki beharrean...

Ari zait firrinta zarrenean,

Biziaz ditudan kolore maiteenak,

Zeru beltz horren ur hotzez,

Kolore hotz eta izotz,

Bihurtu beharrean...

Ari zait,

Deus errespetatu gabe...

Libratu zizkidan korropiloak,

Eta lanpustu hegien zorrotzak,

Bainan geroztik,

Ez dut gehiago bakerik

Hogoi urteko gazte lagunak

Zahartu dizkit hogoi urtetan...

Haizerik ez baitzuten nahi,

Orzantz egun batez,

Orai dabiltza,

Zentzudun guzien arrazoinamendu finkatuenan...

Zer dion eta zer diok,

Hola duk, hola dun,

Gure zainetan haizeak ez din deus urratu,

Gure etxeko bakean, ixilik gaitun...

Ez dut gehiago bakerik,

haizea daukat zentzuaren zainetan,

ortzantz egun batez,

jo!... nauelakotz burutik behera,

orain ments,

eta ments guzien tormentoek

bihurdikatzen nauten hontan,

nahi zaituztet entzun,

hogoi urteko gazteak,

aments,

ments,

mestuetan.