Bakarkien artetik

Manex Lanathua

Egun horretan, plaza zabelean,

ehunka, dotzenaka eta bakarrik,

ari zineten hitz eta hitz,

feriarik ederrenean bezala...

Ehunen, dotzenen eta bakarkien artetik,

haizeak zakarzkidan,

desertuetako galdutasunak oro....

Hasi nitzaizue oihuka,

oihuz ez askiz, egin dizuet garrasika,

garrasiz ez askiz, egin dizuet negarka,

ixilean,...

gaueko ainara hortik zoan,

jada, ixil ixilean...

Ari zineten zeru goienean hitz eta hitz besarketan,

xoramen gezurki baten mirarietan.

Sagardo horrek,

bere mila pindarrekin,

busti dizkit ezpainak,

baina ez dit bigundu arimarik...

Arren, berriz ere,

Lapurdiko ardo gorrienetik,

bete didate basoa,

horrek ere,

ez dit goxatu arimarik...

eta ehunek, dotzenek, bakarkiek,

sortzen zidaten,

desertuetako galdutasunik pisuena...

Nolako irri, nolako dantza,

burxoroetan osto hil bat bezala,

ainara bat airean pasatu zaigu,

xilean...

mirari gezurki bat bezala,...

ehunak, dotzenak eta bakarkiak,

alai daudenean,

nik desesperatuko dut...

ardo gorrienak ere,

ez nauelako mozkortzen arimaraino...

Egun horretan,

desertuetako haize latz galduetara,

ari ginen hitz eta hitz,

baina, lehen bezala, beti bezala,

ez gaituzte gure hitzek biluzi...

Nire aldean,

mutil batek egin du irrintzi,

Tabernero! Berriz ere,

aldi bat geiago,

zorigaitzezko zauri mintsuenak joan bitezen ihesi

ixur zaiguzu Lapurdiko ardo gorri hortatik

ehunen, dotzenen eta bakarkien artetik,

gure arima dadin ilusi,

berriz ere...