Helas

Itxaro Borda

Arima kartzelatuz lurrezko eltzetan

Galdu nintzen solasen bidexka beltzetan

         Ixildu nahian bihotzeko mina.

Ibili naiz herrian sarraskiak gordez.

Irria erakutsiz negarraren ordez.

         Gozatu, beharrez ahoko samina.

Ez dut ikusi ura itsasora husten;

ibaiak bere zilo bekaiztia uzten

         Ekiak begiak zizkidan zerratu;

Senditu dut ordea zorion beroa

Indarrez segurtatu azkarren geroa

         Ondotik pasatzen nintzen lerratu...

Helas, banintz ibili haien urratsetan

Ez nindaike egonen mendien hatsetan

         Beleak asetzen eta bakarrikan,

Hastean alta nuen eskuetan giltza

Baina ateak hautsiz debalde,gabiltza

         Iretsiko dugun saldari harrikan...

Nere barneko mugak moztu ditut denak,

Kendu maitasunak sor zitzazkeen penak,

         Jabaldu ikara bizian nuena,

Haragia barnean, harria kanpoan

Aterberikan gabe beha nola doan

         Etxea beldurrez errea duena!

Erranen dute berriz naizela zoroa

Ez baitute entzunen hutsaren orroa

         Arrazoi dutela sinesten dut araiz,

Inutil banabila arkaitzen artetik

«Bizi naiz» oihukatuz erraien partetik

         Ttipiki badakit; baina bizitzen naiz!