Eskaintza

Daniel Landart

Ohituak izan gara

poesia eta olerkia aipatu orduko

beste mundu batetan sartzen.

Hitz pollit, hitz bikain, hitz goxo

eta orozbat goi-mailako,

poesia lilluragarriak

iduri zuen ez zela guretako.

            * * *

Jainkoaren onezia; Andre Dena Maria

Zeru gain urdin garbia

Noizbehinka agertzen den hortz-adar baten grazia

Xorien kantua, haur ttipien irria

Itsasoko uhin burrukalariak...

Mendi tontorren zorrotza,

Isturitzeko, Gorbea eta Santimaminako

harpeen eder eta hotza.

Baratzetako loreak,

Neska gazte paregabeak,

Maitasuna eta iraultza...

Horra poesiaren egoitza!

            * * *

Zorigaitzez, urrezko poesia hori,

langileriakez dezake irakur, ez dezake maita...

bortuetako arrano ospetsuen pare,

gure buruen gainetik iragarten baita!

            * * *

Beraz zer egin, zeri lot? Hau da lan bat zinez latza.

Baina non nabil, zer diot?

Zabaldu nahi dizuet bihotza:

Nik ere;

Etxean lantegian, herrian

egunero erabiltzen ditudan hitzak

elkarri josi ditut, elkarri uztartu

eta badirudi

«poesia» ez den «poesia» bat dela sortu:

LANGILE POESIA.

Har-ezazu irakurle, den bezala:

mamia eta... azala.

Har-ezazu eta agian xurga

bere...

gatz-biperrekin!