Aprendiz

Daniel Landart

Hamalau urte baizik ez nituen

Donoztiritik Baionara etorri nintzelarik

gogoa ilunik

inprenta batetan aprendiz sartzeko,

ofizio «on» bat ikasteko,

hots; langile bilakatzeko.

            * * *

Ordu arte familiakoekin

baserrian bizi izana nintzen.

Nantxet, lau mendiñoren erdian,

Otso-Zelai aldeko bakean,

bakean eta... hatsaren gainean,

gure behi, zaldi, ardi, zerri

oilo, ahate eta gaineratekoekin...

            * * *

Gure etxean, denok euskaraz hitz egiten genuen,

euskaraz bakarrik

Eta arratsetan; behi deizten ari zelarik,

aitak biziki maite zuen euskal alorreko

kantu zahar edo berrien xaramelatzea

eta guk haien entzutea.

            * * *

Gure zokotik ez ginen maiz ateratzen'

funtsean hauzokoekin gurutzatzea aski zitzaigun

dela belar, ogi joite ala arto-xuritze

elkarrekin ederki akomodatzen ginen!

Baina nekazaritzatik kanpo, tirrit.

Ez genekien hiriko bizia zer zen,

are gutiago lantegi bat zer zitekeen...

            * * *

Alta; hazaroko astelehen goiz batez

(bihotza pil pil eta erdi-negarrez)

mundu berri baten ezagutza egin nuen,

edo bederen,

ezagutzaren egiten hasi,

ene buruari galdetzen niola

non deabru sartu naiz ni?

            * * *

Langileak, gehienak urdinez bezti

makina haundien aurrean edo ondoan

ari ziren, ari ziren serioski

batzuek begibazterraz so egiten zidaten

besteek kasurik ere ez.

Jaun batek erakutsi zidan ene laneko lekua,

eta frantsesez zerbaixka erranik,

bakarrik utzi ninduen erdi-zozotua.

Ez nakien batere

zergertatzen zitzaigun...

Horra, horra zein xinpleki

baserritar «nagusi» baten semea,

aprendiz egonik humilki,

bilakatu den langilea.

1975/VII/12an