Gotzone Sestorain

Urrezko goiztiri hozkirria

lurrin gaztez eta bihotz berriz

bustitakoa, distiratsu

zirraraz leherturiko masail kantarian.

Zure bular gozoan,

bi ihintz tanta ttipil irristatzen dira,

gabeko ilunetik urraturiko

begi, oraindik, lainotsuak.

Begi hauskarak,

itzal gautiar eta egunsentiko

kontzertu ilirikoaren,

ezinaren eta nahiaren arteko

burruka latzean dabiltzanak.

Burruka garratz, mingotsa

etenik gabeko ziztakada sorra,

betzulo malenkoniatsuetan atxikiturik

aintzira lizunak bailiren.

Zer dute ene begiok?

herriminez, bihotz-minez,

askatasun-minez...

ze lor izan da ehortzia.

Kanta ezin duten

itsas amaigabean galduriko

ez negonaren artizar goibeldu hauetan?

Agian, irriki ezinezko batek

erditzen zaituzte...

agian, zorotasun ixila

babesten dezute;

Zerk, kristal uhertuok,

ez dizute,

eguzkiaren ile agats goriak

orraz ditzazuten,

gardentasunaren ispilua izaten?