Ama!

Joakin Aldabe

Logalez il ta seask-ondoan

ama exerita dago.

Auzoko jendek daude bitarten

pakezko atsegiñetan lo.

Seme bakarra eritu zaio,

gaitz luzek eraso dio.

Sukar zitalak dio lapurtzen

begi ederren argia.

Laiño beltz-beltzak illuntzen dute

umetxo onen arpegia..

Etxe guztia argitzen zuna,

laxter, ene! itzalia.

Ama negarrez zerura deika,

izan dezan errukia.

Ba-dauka gajok aspalditikan

lo gozo pusken premia.

Negar t'otoitzak elkartzen ditu,

dago estu, eroria.

Ixill-ixillik daude bazterrak

gau erdiko denboretan.

Ez da entzuten mar-mar aundirik

ardandegi ta kaletan.

Txakurra zaunkaz bakar-bakarrik

gero oillarra auzoetan.

Txoro ametsa ta iduripenak

nastutzen dute umia.

Lapur ta ijitok ostu diote

maitia dun arkumia.

Erraietaño sartu're gero

zorroztutako burnia!

Otsua dabil bere inguruan

sugek orobat onduan.

Bildurraz dago bilduko ote dan

baten bat bere lepuan.

Karraxi egin nai, eta ezin.

Nora igesi orduan?

Jeikirik amak bustitzen ditu

umen ezpaiñ kiskalliak.

Aspertu gabe ematen dizka

Musu, laztan ugariak.

Seme maitia suspertzen zaio,

ta uzten dio egarriak.

Amatxo gero exeri eta

gelditzen da lukartuta.

Semia berriz obeki da-ta,

laxter degu sendatuta.

Lotan dagola ikusten ditu

bazter guztik loratuta.