Perretxikoa eta barea

Arrugain

Arezti zabal eder batean

Perretxikoa erne zan.

Gabaz garoak, egunez euzkik

Jaboten eben guri-mardulik

Bedar-oroldi artean,

Ardura biziz zuzea.

Egun sentian, bare zikin bat

Urbildu yakon izilka;

Bere ondoren, adur lorratzaz,

Zabaltzen eban bidetik atsa

Zikinduz guztiz basoa

Erion lerde likitsaz.

Perretxikoak oartu eban

Aldamenean gelditzen,

—Nogana zatoz? ots egon eutson.

Nogana zatoz, pristi likitsa,

Itxura zantar orretan,

Mendi-zelaiok atsitzen?

Zoaz neugandik, zoaz, likiña,

Asun arlora bizitzen;

Sastegi dozu toki berengi,

Antxen dituzu lagun ugari

Zeu lango saskelizikiñak,

Lizun artean murgiltzen.

Barea narraz, bedar artetik

Zuza gaiñean jarri zan;

Aren gorputza likistu naiez

An ekin eutsan, sutsu joranez

Lerde likitsok jaurtirik;

Baiña zuzeak emon edena,

Ta narraztia, blaust! erori zan

Zuza gaiñetik lurrera.

Ondorena

Gizon artean badira, gazte,

Barakarroak ugari;

Izil-mizilka etorko yatzuz,

Sarri laztanka, maiteki antzu,

Guzur politen sortzaille,

Gogo-biotzen galgarri.

Artu eredu perretxikoa,

Jaurti zugandik legena,

Ez emon toki biotz barruan,

Suspertu, arren, zure zentzuna,

Askatu, maite, gogoa

Ondamendian jausi baiño len

Atara laster edena.