Spatium curvum

T. Etxebarria

Jakitun batzun esanean,

joan da joan, beti joanik,

aurrera, zuzen-zuzenean,

Denborak amaitu aurretik

edo iraungo dabena bete,

noruntz joera gendun asi,

ara itzuliko ei giñateke;

zerua dan guzti-guztiari

arturik neurri ososoa,

ta, ziurki, justu-justua.

Eta beste ainbeste egitera

denboren irauntasunean,

joan da joan, beti joatera

etorkizuneruntz, zuzenean,

ez ete giñake elduko,

barriro, alakoren baten,

gaituen zeruak munduko

utsera biurtu baiño len,

gauzen lenengo egunera

ta aurkitu asieran ostera?

Eta bein bat lotara ezkero,

denboren irauntze guztiak

nolan ez diran baiña ziero,

—utsa beste milloi urtiak—

nork daki ez izango ete garan,

denborak joaten dirala

illaran eternidadean

Jainkuan kiñu labur baten,

berriz, kiñu aren bakoitzian,

bizi barria asi bearrean?