Agur, Maitere

Loidi'tar Paben

Ixil-ixil mintzo da

iltegiko landa:

Emen bizi gaituzu

lurpean etzanda,

gizartetik berexi

gaitz batek emanda;

illak bizi-miñaren

minbiziak janda.

Gu ekarri ginduzen,

laister zure txanda.

Eriotz zure billa

ortxe bidean da.

Lapur-antzera dator,

t'ez jakin ordua.

Gazterik ederrena

ustuta dijua

Ille-kixkur, begi-beltx

ogei urtekua;

azal txuri-gorria,

borobil muxua;

barruaren ixpillu

irripar goxua.

Oraindik ikusten det

Maitere gaixua.

Buruz ondo jantzia,

apal orraztua;

garbi-alaia bezin

biotz onekua;

gurasoen atsegin,

eliztar zintzua,

gizartean geienak

begi onez jua.

Orra eriotzaren

ausardi gaiztua

Gazterik ederrena

ostuta dijua.

Aita-aniari musuka.

Gero loxintxetan:

«Zur ibilliko gera

zuen esanetan.

Ez naiz gaur exeriko

ni motozikletan»...

Usoa bezin alai,

pozaren egetan,

etxetik irten ziñan

eguzki erretan,

jai-arratsaldearen

iruterdietan;

txuri-txuri jantzita

panpoxa benetan,

krabeliñaren odol

gorri ezpaiñetan.

Ara pinpilinpauxa

marrubi-loretan...

Zure berdiñik etzan

erromerietan.

Añorga'n Karmeneko

pelota jokua.

Ondoren bizi-bizi

asi zan soiñua,

Maiteren aizkeneko

krixkitin-saiua.

Buruko min da, ziplo!

dantzari yaiua.

Jolas-orduan il da,

ordu autatua,

beti bait zegon ura

iltzeke gertua.

Gu penetan utzi ta

poztu du zerua;

lurrerako ez nunbait

sortu aingerua.

«Agur, etxeko danak

eta lagunarte;

agur, jolastokiak,

Añorga, Lasarte.

Zerua izan bedi

danoren alkarte.

Nere alde otoitz bat

eta... gero arte».

Negarrez du apaizak

illetan otoitza;

negarrez zure kutxa

egin dun arotza...

Soñaren jabe zital

orain eriotza;

estalki bota dizu

gabaren lur otza...

Lur-gaiñean erriak

loretan biotza...

Etxean illun dago

sukalde-txokua.

Otoitz orduan dar-dar

ta gurutzetua

maitez estutu zindun

amaren besua;

ixil-miñetan zutik,

geroak poztua,

fedez indartu zindun

aitaren gogua.

Eten gabe or dezu

eliz-erregua...

Illobiaren itzal

gurutze santua.

Ordu samiñ auetan

bai atsegin dala

amatxoren biotza,

aitaren itzala,

zure oroipenetan

alkartzen gerala.

Bakoitzak artu duan

lanbidearekin

zeruko aldapari

bear diyo ekin.

Ortan gelditu gabe

zebiltzan zurekin

jostorratza ta ariya

klarionarekin.

Laguntzaille ona zu,

eskatzen apala;

lanari jarraitzeko

etziñan makala.

Ta gaur ixilik zaude,

egarri zerala?

Guk amaituko degu,

otoitz egiñ ala,

erdi-josirik utzi

zenduan mantala.

Ba-zuten zure lanak

zeruaren usai.

Lantokitik etxera

azkar etorri nai,

amari laguntzeko

bearretan alai;

lanpetua ta zure

lana zorion-gai...

Zeruan ere ezin

egingo dezu jai,

aingeruak daude ta

jazteko zure zai.

Or dezu ate-joka

auzo samindua,

zeruan ikusi nai

zure jarlekua.

Erriaren negarra

erruki, Jainkua.

Laburra da bizia,

eriotza lua...

Esnatu ziñaneko

zoriz aldatua.

Jaunagan bizi zera,

betiko piztua;

lengo antza ederra

aintzaz edertua;

errugabe maitatuz,

ainbat maitatua.

Agur, bai, gero arte!

Egin zuk modua,

or asetzeko gure

zorion-gogua,

zurekin alkartuta

gurtuz Jaungoikua.

Ura laztan-iturri

beti-betikua,

ta gu kanta-kantari

maitasun-lelua.

Igeldok egarri du

oraintxe zerua.

Emen utzi diguzu

oroigarri miña:

Meza-liburu eder

eta manteliña;

Maria'ren alaben

lokarri urdiña,

intzentsu-usaiarekin

sarri eragiña.

Eskutan daramazu

gurutz-ikurriña,

soiñeko txuri-urdin

eztairako diña,

zeruan jai dala-ta

zuretzat egiña.

Goi-erromerietan

poztu alegiña,

dantzatuz arin-arin

txistu-danboliña.