Euskalerria ta Arantzazu

Jautarkol

Zer dezu zuk, Arantzazu,

euskaldunentzat zer dezu?

Zerbait ba-dezu euskal biotzen

pozgarri edo samintsu.

Zure ezpaiñetan esan-naiean

itz bat lertutzen daukazu.

Esazu, Ama, Euskalerriak

itz ori entzun nai dizu.

Eriotz-itza,

ala pizkunde

itza, Ama, dakarkiguzu?

«Ermitatxo bat eidazu,

nerea izango zera zu»,

esan zenion Euskalerriai

beiñ, maitez ta errukitsu:

t'Euskalerriak jauregi bikaiñ,

egin du zure jarleku.

Orain, Amatxo, zure biotzak

zer esan nai ote digu?

«Euskalerria,

nerea zaitut

etzera iñolaz ilko zu»?

Arantzazu, euskal kabi,

euskal amets piztugarri,

euskal-kanta t'euskal otoitzen

seaska kulunkalari...!

Euskera zarra bere il-zorian

zuganontz dator urduri...

Txertu berriaz odol-berritu,

ez, arren, Ama, iltzen utzi,

mundua mundu

dan arteraiño

zaitezen Euskal-Zaindari.

Eusko mendiak negarrez daude,

negar zotinka basoak,

lengo baserri zuri alaiak

gaur ilkor-loiñoaz joak,

t'eriotzaren illunabarra

goian zabalduz egoak.

Euskalerriko egunsentian,

Zu, goiz-izar ameslari,

eguardian Zu, eguzki gartsu

euskal bizitza-iturri,

ta illunarrean Zu besterik ez,

gure itxaropen-illargi.

Euskalerri osoa,

antziz ta negarrez,

Ama, gaur datorkizu

zuri deadarrez:

«Eleiz berri eder au,

—maite-oparia—

arren, ez dedilla izan,

ai! gure illobia».

Izan bedi betiko

zure jarlekua,

gure siñismenaren

babes-gaztelua.

Euskal-biotz guzien

maite-lokarria,

gure bizi naiaren

oiu ta irrintzia.

Gure Zaindari zera,

gure atsegiña,

gure Amatxo maite,

ta gure Erregiña...

Entzun gure eskaria,

eskari gartsua,

il-zorian gaudenoi

luzatu eskua.

Zure begien izpiz

urratu laiñoa,

bizi-dardaraz josiz

euskaldun gogoa,

euskaldun biurturik

gure lur osoa,

il ez dedin betiko

zure Erri gaxoa,

zurekin zoraturik,

maite-miñez joa,

zurekin bizi dedin,

Amatxo gozoa,

Arantzazuko Ama,

euskal biotz guzien

Zaindari zintzoa.