Alabatxoaren ametsa

Irigoien'dar Roman

Bartere, oi dedan bezela

lotaratzeko aurretik,

lo zegon alabatxoari,

laztantxo bat eman nairik,

esku-arteko irakurgaia

itxi, altxa mai-aurretik

ta maitearen gela aldera

xuxen joan nintzan andik.

Argia pixtu, seaskara

inguratu ixil-ixilik

ta «Jainkoa'k gabon deizula»

—goxoro esan nion nik.

Ezin entzun, lo zegon-eta,

lo nere alabatxoa...

Maindire artetik arpegi

txuri-gorri potxoloa

ta esku biak atereak,

arnasa lasai, goxoa:

aingeru eder bat zirudin

zerutik jetxitakoa...

Betetzera ninjoanean

muñ emateko asmoa,

irri-partxo eztitsu batek

jantzi zun bere aoa.

Ametsetan zegon maitea...

Zer amets izan zezaken?

—Zer...? Izebak etorri ziran,

eta txintxo izatearren

kopintxo bat ikusgarria ,

bere-beretzat zekarten

begiak beltz, musua gorri,

kikatxoak erakusten,

illea ondo orrazatua,

jantzi urdiñak estaltzen.

Ba'zekin ibiltzen, bai ta-re

begiak itxi-irikitzen...

A zer nolako kopiña zan...!

Iñork ez zezaion kendu,

lenengo ondo ikusi, ta gero

bi eskutxoekin artu

eta bere biotz-gañean

ipiñi zun estu-estu.

Egundo pozik izan ba'zun

une artantxe bai poztu...

Bañan neurri gabeko pozak

alabatxoa esnatu,

ta kopiña artzera zijoan...

ta kopiñik ez azaldu!

Nere alabatxo maitea

len pozik, orain naigabez;

len kopiñ ederraren jabe,

ta orain... orain ezer ez;

ametsetan zorion-bete

ta esnatzean negarrez...

Nik zotin ta malko mardulak

arpegian-bera ikustez

erruki izan, ta besarkatu

ta laztandu nun biotzez.

Aitaren laztan xamurrekin

laixter zan berriro parrez,

........

........

........

Zenbat aldiz biziko zera,

kuttuntxo, amets egiñaz...

Bizitzako bide bazterrak

beterik daude larrosaz;

ederrena aukeratzen dezu,

pozez artzera ba-zoaz...

ta eskuak odoltzen sarri

larros-arantza zorrotzaz.

Maite: ez-bearrak samintzean

beti zeruko Aita-tzaz

oroitu, eskatu, ta Berak

utziko etzaitu iñolaz.