Noizbait...

Deunoro

Ene ontzitxo, neure gurazko,

Ekaitz latzak astindua,

Urol ankerrak itxaso zear

Burruka izuz gudutua!

Ikur-argia kaitik urruti

Daroazu toteldua.

Bildur naz ete dozun gaixoa

Ondoratzeko ordua.

Ekaitza jagi barri zanean,

Arraunlarien ekiñez

Kairuntz etorren mutur arroa

Urari txairo emonez.

Laster zan kaiko ur geldi barean,

«Gora» guztiak esanez.

Baiña egia etzan orrela,

Itxastarrentzat naigabez.

Adorearen adore bera,

Bulartsu danen bularra,

Zure ontzian etzan sartu iñoiz

Itxaso-Ekaitz indarra.

Goitu zenduan, burruka apalez.

Nagusi gurako arra,

Ta ontziari ezarri zeutsan

Kurutz birekin ikurra.

Ixo! Ez dantzut ots illun baltzik

Eta urak doaz naretzen,

Ta argi-ikur guri, len baizen dizdiz,

Datorrela dot nabaitzen.

Orra! arraunlari trebe ausartak

Asi dira oiukatzen,

Barne-min erne ta itxaro-txinpart

Aoz dabezala jalgiten.

Boga! boga or! ontzi-bizia

Dozuela eskuetan.

Boga, ontziska txirrist daitean

Kaiako ur mee oztiñean.

Galdutzat ziñeen, ta ba-zatoze

Bogari bide latzean...

Zatoze azkar, itxas-semeok,

Ta atseden bake leunean.