Jesus gose

N. Ormaetxea, Orixe

Gosetu egin zan (Lk., IV, 2).

Aingeruak serbitzari (Mk., 1, 13).

Arkaitz gorrian

eserita dago.

Pizti ankerrak,

gauez nai aiña

sarraski ian eta

zokoetan daude.

    Ontan, basauntxume

bildurti bat dator

—lenbizi dardaraz—

launaren ondora.

Begietara

begiratzen dio

launak, eta Aren

begi otzan aiek

lasapide oso

ematen diote.

    Urbilduz, urbilduz,

iritxi zaio

oiñetaraiño.

Usai egin dio

soiñekoari.

Mingain luzea

agertuz ta gordez,

sudur-mizpilletan

bein ta berriz sartuz,

begietara

so egiten dio.

Begi, ta begi

errugabeak

auntxumearenak!

launak ordun ari

eskuiñez illea

leguntzen dio.

    Andik berela

basauntxumea

itzali zaigu

begien aurretik.

Nun izkutatu da?

Aingeruek, nunbait,

eramana dute

beren launari

iana antolatzeko.

    Uste dezagun

Aingeru oriek

beti zeduzkala

bere serbitzura;

baiña zergatik ez,

—oraingoan, beintzat—,

maia serbitzeko?

    Luzaro gabe,

an agertzen da

txalian okela,

ageri ez diran

eskuz ekarria.

Zer mami uxterra!

Zer usai goxoa!

Zillegi bekit

nik itxas-begian

bein ian nunaren

oroitzapena.

    Eskerrak emanez,

Iaunak begiak

iasotzen ditu

Aitarengana.

    Berrogoi egun

gose zegon arren,

otzan eta pakez,

arrapazka gabe

iaten du bitiña.

    Berriro begiak

Aitagana iaso,

zuti iekitzen da.

    Aitaren gogara

—au baitu ianari—

besterik ez du

gose ez egarri,

Aingeru erdian,

mendiak utzita,

piztieri agur,

giza-billa doa

Bi begiak lauso

ta katsu daduzkan

pekatari billa.