Joan yaku!

O.

Goibelaren anotsak —edazle asperkor—

Ozenki emon eustan zure eriotz-izpar.

Aizeak: « Joan yaku gizaki bat azkar».

Irratiak: «Itzali da Orixe gotor».

Bat-batez zartatu zan ene biotz-euna,

Barrena iñarrosiaz naigabe-ziriak;

Malkozko ziran gero enegan begiak,

Lapa antzera itsasiz zure oroi leuna.

Izurriak jota lez —ez diñot guzurrik—,

Lengo poza biurtuz oiñaze gorritan.

Igige ta elbarri soiña gera yatan:

Ez nik uste, ainbat, zu maite zindudanik.

Gure maixu zintzazan euskal alorrean,

Zure urratsen einetik genbiltzan leialki;

Esker ona zor dautzu biotzak biziki,

Ba-dozu ortarako txingarra enean.

Zeru ta lur zagokez buruan ereiño:

Jaungoikoak bemoizu or goian dirdira,

Ta gure erria bebil zuk emon argira,

Izkera ta oitura munduak dirauño.

Atzo zure il-obia dardaraz egoan.

Oro argi ta urre, lillurazko dirdir...

Txori bat be kantari, begi biak ñirñir:

Aren senaren jabe ein nintzan osoan.

Ni eskale: euskeraren betiko bizia.

Izan dedilla beti maite ta landua.

Zorunean bait-zagoz doez indartua,

Jagon eizu, Orixe, gure ele maitia!