Lizardi'ri

Otsalar

                                Zigor ontaz, Uda, ba'al-duk aterpe?

                                Ara zuzen nazak, luzatu gabe!

Olerkarien maixutzat dugu

euskaldun denok Lizardi,

gogo-miñaren barrutietan

zalako nausi aspaldi.

Parnaso billa dabillen bat naiz,

opatuz zure goraldi,

eskeñiz nator il ez dedian

sekula ama Euskadi.

Erio maltzurraren erpetan

zentzuna zuen gorputza,

kantuz edertzen ari zelarik

asaba zaarren baratza,

estaldu zuen udaberriak

gañera jaurtiz lur otza,

atsekabe aundiz utzirik emen

euskaldunaren biotza.

Barne-muñetik ain maitagarri

zuen mintzaira jatorra;

lanpide ori gerokuontzat

ez al ote dugu zorra?

Negar-zotiña adieraziz

dugu euskaldun alorra.

Mende ontako euskeltzaleok

ez dugu palta nun jorra.

Olerkarian amets lillurak

zarpilduz, illeta jasa,

lurrikararen astiñaldia

zirudian zala pasa,

geroztik ez da gure artean

izan biotzikan lasa.

Berari esker, gure lurrean,

oraindik bada arnasa.

Lora eztitsu txanbelin zelai

gure lirikak lortu dau.

O!, ze premiñagarri zitzaigun

gidariz bera bear au

euskerarentzat diran egunak

nai ez diagunok biur gau,

aurrera tinko jarrai dezagun

bada orain zenbait arau.

Gaurkoz ditugun bide mingotsei

betoz arbaso deadar,

etsipenaren maldak ukatuz

ari gaitezan su ta gar!;

odol berdiña iturburutzat

bere arimaren bear.

Baratza jorra nairikan dator

gaurkoan seme Otsalar.