Eresi ixilla

Aurraitz

San Martin'dar Jon'erentzat

Aiengiz kutuna!

Bizkai maitea!

Euskalerri zoragarria!

Zeuekana biurtu arte ez da

osatuko nire zauria!

Matxaku'tik Gorbei-aldera,

Laredo-aldetik Ermu'ra,

zapartari yabilt gogoa.

Lapurdi'tik Naparroa'ra,

Zubero'tik Bizkai-aldera

nire ames txauen aroa.

Negua daukat gogoan,

negu latza, Tropiku'ko

bero larrien erdian.

Malko goriz lurrundu yat

euskal mendien ezea,

ta utsik eta legor daukat

barrua, galdu-atsegin

txatalak betesten, zoli,

goibelen erasoekin.

Berein sastakaiz sastatu

ta basoen ixillean

erruki bage eraildua

bedi Aberritik alde

neban egun apurtua,

ta jausi bedi gazte poz

gaitzen bizkarretara, ta

eortzi beie ixillean,

erosta ez negar barik,

erailleen gau baltzenean.

Eta zantzoka ospatu

basoan ezean, moxkor

eta irrada ikustezkorrez

maite-minduen garaitza,

argi barria itxaronez.

Mintiera nauka odolaren

deiak gezi zorrotzenakaz,

—bizirik... eta enaz bizi...—

gau ta egun amesak egaz...

Erraldatzearen mingotsa

eio eziñik, min, biotza.

...Baiña oro apurtuko dot,

—gaikoiak bebiz euren bidez—

eta, Jainkoa lagun, geure

baso marduletan negarrez

itxi neban zorion-billa

joango naz eta, betiko

laztandu Aiengiz'ko baso

basoan, Bizkai orlegiko

mendarte amesgarrietan,

—eguzkiak urten baiño leen—

eresi ixillak baranoan...