Erlea ta erleroa

Igotz

Orma gerizan, euzki begira,

Arte ta arkaziz gordea,

Erlauntza dago —enbor zakarra—

Erle langillez betea.

Erlauntz atean ­ezkerrerantza—

Mamo bi dagoz katramil;

Zer darabillen jakin naiean

Ara eldu naz oin-ixil.

Erletegia beti izan yatzu

Lan-irrikaren eredu;

Baiña ba-dozuz an be alperrak

Liztor, ero, kulumiñu.

—«Zergaitik, baiña, nozue jaurtzen?

—Oiuka estu ernagi—.

Zergaitik, esan, laga bear nik

Guztiona dan jauregi?

Zer txarrik egin ete yonat nik?

Iñor il? Ezer ebatsi?»

—«Ez, egia dok, —jalki erleak—.

Ez dok iñor il; ez ostu;

Baiña onik be, egin dok ezer?

Ezertan dauskuk lagundu?

Emen gabiltzak, izerdi-jasaz,

Lanari bultza eziñik;

I barriz beti, epel-zerpela,

Ezeri oratu barik».

—«Ori don zera, asarretzeko?

Ta ni, etxetik, bota nai?

Euzkiak berak ez al akatsik?

Itzal bage zugatzik bai?»

—«Ixillik ago, zaizaku ori.

Ez dokala ein kalterik,

Guk lorez lore xurgatutako

Ezti gorriaz aserik?

Eder yak iri nagi-bizitza.

Zertan aiz onen itxia?

Oa emendik, ta billa egik

Nekerik bako ogia».

Labur ta sarkor bai zala mintzo

Erlauntzeko zain maratza,

Alpertzarrari zurki emonik

Bizi-irakaspen garratza.