Gutxien uste zanian

Muniategi'tar Sabin

Gutxien uste zanian

itz gozo baten bitartez,

biotzak loretu ziran

irripar emez.

Eskuak igurdika

bata bestiaren pozez,

zenbat laztan agiri ziran

ezbaika,

begi-ninietan iges

zenbat eskeintza

urrezko opariakin,

illargi, izarretan gora,

zerurik zeru, amets!

Eta, ezpanik ezpan,

biotz-ikara bizian,

maitasun estalkiz bildua,

Udaberri eze, yantzian,

(betikotasun egarriz),

mundu guztia alai neregana

mundu guztia pozkiro...

ze pozkiro etorri zan

biotzian sustartua

aopekotan!

Bideak bide ibilliz,

emoitza betian alaitasuna,

lore bitxiz, apain, narrez,

lurrinkai gozuakin

dana zan eder,

dana irriparre.

Oi! ze goizak

ze arratsak alkarrekin,

alkarrekin alkar

eskuz-esku,

biotzik biotzera,

Jaungoikoa bitarte!

Ernemin, ezez yantzia,

begiarte zoragarrietan

eta, ixil-eleketa samurrez

mundu guztia zan baikor,

onura zerutarrez betia,

biotzetan barna egakor,

gauzarik ederrenakin

artu-eman bioztietan,

mundu guztia nerea zan,

nerea ta zure... biak batean!

Oi!, ze goizak,

ze arratsak alkarrekin,

alkarrekin alkar,

gogoz-gogo,

Jaungoikoa bitarte!