Eta, ego aize epel artean

Muniategi'tar Sabin

(Aita Onaindia'ri adizkidetasun

sendagarritzat, biotz-biotzez).

Eta, ego aize epel artean

gau intzaren dizdiratze bustian...

Oi! ze bigun, ze gozoro ta eder

bizia, ze ameskor datorren bai,

lore-biotz kukullutxoetan sormin

eta, eguzkiaren altzoan zantzoka,

arrigarrizko emai pozkorretan

Udaberri-ikutuzko durundiz!

Ortze sakon garbietan, laño gabe,

gorakunde zerutar, usai emez,

ta, itxaropen arloetan kantari,

izaki txiki nimiñoenak ere

egoak arro, goitu dira lasterrez

argi billa ta, maite muxuketan

bizian sustartuak eder-goraka,

mirarizko erditze lerdenetan

bizimin, intziriz ezean narrez.

Eta, Jaungoikoa dabil ego ikaraz

zelaietan gora, belar ta lorez,

zugatz adarretan barneratua,

eskuz-eskuzko izketa gozoetan

biotz-animak, ederrez sakonduz

Jaungoikoa dabil bideratua,

maitetasuna erein ta zabalduz

biziaren gorasarre ta omenez.

Au bidearen ederbide egakor

bide ibilgarri eta, sakona!

Jaungoikoaren egi ta, biotz-eskuz,

zenbatzu izar ta, zenbatzu argi,

zenbatzu lore-bitxi ikusgarri,

goratze bizian datorz bizira,

ezetasun urduriz goi, egaka

maite Jariozko emaitza betean

pausu bakoitzean biotza alaituz.

Ai! baño bizian, unerik une,

bizian eta, egunaren bidez...

biotz esku urdurietan dantzari,

odolaren goramin eta, pozez

eztakigu une geroaren berri,

eztakigu egunak zer dakarren

lore-bitxi eta, santzo artean

bere muin, eskutu ixillean

eztakigu zer mirari, zer alatz,

zer oñaze, zer itun gerta leiken

eztakigu, biziak zer bizineurri

ta, noiz arteko baimena dakarren.

Oi! ene Goiko Jaun eta Jauna,

ibil nazu beti Zure Eskutik,

ibil nazu beti Zure Eskutik,

biziaren goraberatan ta, maitez,

bere arantza zorrotz eta, lorez

argi eta garbi... Oi! ene Jauna!

ibil nazu bai, beti-beti Zeurez,

Zeure Biotz magalpean narrez!