Aralar

Egieder

Mendi gaiñean nago

erria maitatzen,

oro jabilkit deika,

ederrak zoratzen.

Begi aurrean ditut

lurrik politenak,

euskal erriren egal

aintzaz betekoak.

Nagon, geldi, lur adi;

betoz enegana,

maite dodan erriren,

arnas ta gogo ona.

Bakezko mendi ontan

errege dirudit,

eztiz jario dagerz

atxak biotzetik.

Zelai zear doazkit

begiak olgari,

zidar belardietan

alai ta ameskari.

Zer dakust aurraldean?

Ainbeste edertasun!

Zu al zara ludian

lur guztien zorun?

Biotz ta kirioak,

baketu zaitezez,

geldiro, atseginduz

gain onen ederrez.

Lotan datzaz ardiak,

beroaren beroz

atxpeko gerizpean

arnas bete giroz.

Nekez naz ni ezertan

ederren esnale,

urretu dira mendi

ta erri, maitale.

Bazenkus gain ontatik,

bat-batez, kabia!

zerua maiteen da,

gero, sorterria.

Jo ditut egal oro,

moskortu naz oso,

erriak maiterazo

daust geure arbaso.

Oraindik ez dot esan...

esan banegike...

borborka datorkidan

oro orrasteke...

Izaki, eder ta on,

jakituriz, bat-bat

dira. Arima, eder zale,

guzti da zuretzat.

Arrats-bera dator, bai,

eztizko jantzirik;

zoratu naz mendian,

nor legoke ixilik!

Lengo ardi zuriak

larreratu ziran;

zintzarri joka dabiltz

bedar ebakeran.

Maite eben bedar gozo,

atsegin eguzki,

aize egotan lanea

jabilke, bigunki.

Maite miñetan dager

iluntzi zoria;

lar da ontasun au,

mendito geuria.

Lengo eguzki urre

odoletan dakust,

goi agurren samiñez

itxasoaz tupust.

Ixil aurkitu nintzan

ingurua ilunduz;

ta ardiak maldan zear

azken bedar moztuz.

Egun zoragarriak

iges daust. Ondoren,

gau aratz izar betez,

maiteki, etorren.

Zintzarri zarat banak

nentzuzan bakarrik;

bigun, biotzak taupa

maitasun artetik.