Gau-eresia

Muniategi'tar Sabin

                 I

Aize bigun ezearen egoetan

Udako gau argitsuz

ta, zeruetako bidez

izarbera,

eder-gosez...

O, Illargia arinketa guztian

izkutu-mizkutu,

goietatik bera

aoketa zorgiñez,

erririk erri

mundua agurtzera iatsi zan,

berri ekarte maitetsuz

biotzik biotzera

alako, ikutu

laztan-gelgarri

zerutar usai,

amets baten lorrez...

Eta, zeruak zeru

bai, aundiki

eta, galaitsu...

Izarpean, egalez-egal,

bere arpegi zurbillarekin

odei beltz illunetatik iges,

goitar eskuakin

izpirik izpi,

agurka...

ai! intzirika etorri zan bai,

maitebera

itxasoz-itxaso,

mendirik mendi

biotz deika,

ederrez gaindua!

Eta, itxas-uin

eta, lur-lore zale...

Aize egaztariz arrotu zan

bai, ur azal

eta, zelaietan;

bere argi emez

ixil-mixil,

eta, txipili-txapala goxoz,

itxasoa zerutuz

ur bare, sakonetan!

                 II

Bitartean, eskuz-esku, begipe,

ai! ze notintza! Dan-danak lurrean

itxaropenez zeuden, maite-miñez...

O, Illargitxo, Illargitxo goikari!

danak noiz agertuko ote ziñan

eman gurazko nai, eskeintz betean;

danak biozbera, eresi bizian

ezetasun argiz, goi-giroz munka,

odol gaztearen biotz-irakiñez!

Ta, garitza gordiñetan, urduri,

galburuak zibuka zeuden ederrez,

artotza berbetarantza begira

aizetxoarekin, esanak esanez...

ai! nola aotu diran gau argiz

danak, illargimin, zeruetaratuak

danak xurrumur begikoz galduak

zorion-ikara, ta, amets-eskuartez!

Itzal-argizko biotz-ezetasun

amestegi loretsu ta, garbian,

giro epelaren aize bigunez

alako, gurari eder, eme bat,

alako, izan-min, gogo aundi bat

eresiz gañezka nabaitzen zan bai,

dana, egadatxo-resutsuz betea

dana, ler-zori kukullutxo emez...

Alere... Izar-doñuz, egabera,

egun-sentiaren itzartze garotsuz,

ta, goizaldeko eguzki-sorkeran

danari, ai! danari, aurrea artuz

kañaberadi arteko egadatan,

ta, erdi-negarra zan dei alaitsuz

urretxindor baten eres biguna,

zeru bazterrakin nagusitu zan!