Udazkenekoa

Muniategi'tar Sabin

            I

Udazken alaz

negar ulu, intziriz

zugatzetatik eroriz

osto bakanetan,

azken arnasaz

aizearekin burruka

ai! ene arima!

Bizia dator lurrera

aize boladatan

eriotz ikaraz.

Eta, beeraka, iauziz

batzuk, lokatz artean

eortzi dira betikoz;

beste batzuk ostera

—ontzitxoak bezela—

ur gañean duaz poz,

itxasora bidean

azkonengo aldiz

agurka, biziari.

            II

Eta, zugatzak-zugatz (orri gabe)

goitik berañoko itun, naigabez,

larru gorrian dauden tantaietan

eriodun pentsamentu ikarati

eta, mingarrienakin iantzi dira

kabi utsezko adar billutsetan,

eskuak luzatuz arrenka, otoitzez;

begiak zeruratuz irauntza eske,

lañoa ezin urratuz, argibera

eguzkimin... bitarterik bitarte!

Ta, adarrez gora, bildur-miñetan

aize gogor ta, ekaitzaren menpe,

bizimiñezko arnas-ots-betean

ai! ze estutasunez ta, ze larri,

benetan minbera aukat bai, lorrez

itoinka, igesiz duakidan bizi...

ai! ze negarbide gogo-gaueratze!:

egun otzaren oñaze, beltzuran

eriobera ta, tximista bildurrez

buruauste gerokorretan nabilte.

            III

Alere... sustarrak bere egonean,

Negu beltzari arpegi emanaz

ta, lurrera biotz-muiñak sakonduz

zugatzak, bizimin, itxaropenez...

beti itxaropenez! Ederberaz,

deika daude, begiak iturrituz

gau luzearen etorri illunean

biziari deika, lenaren sor-bidez.

«Nun ote diran betiko estaldu

ainbeste lilluradun gauza bakan;

nun ote diran illargi eta izar,

ainbeste iturriño, emai garbi,

odolaren oinkada ta, eskuarte;

nun diran sar ta, betiko illundu

ainbeste goiz-gora, egada-laztan

ozkarbi sakonaren irriparre!»

Ai! Biotz! Nora itzul, nora iges,

nun galdu ote zaigu zidar-urrez

ahapaldi gozo, ederrenetan

zeruratzen zan doñu eta, abots;

nun ote dira il, ta, betikotu,

elkar-bidezko gorakuntza eme

nun, ainbeste biotz-eskuren anots

eta, egunik egunerako ederpe?

Bizitza aril, atzeraka biziz

atzeraka eio eta, gogoratuz,

Lenaren sua dabil bai, bizigarri,

ioandako zabalune, alaitsuetan

txoriakin lagun —aidean aide—,

abesti xamur, egobide eztiz

maitasunezko iturriz-iturri,

oroipen zar ta, biotzenak berrituz.

Ta, Aldi'ren ontzian betikari

beltzuraz datozten gogai, ametsez...

Ibilliz dabiltz Eguzki ta Illargi,

ta, ibilliz dua bai, gure bizia

beeratze betean, laño, orbelez...

ibai ertzetan —unerik unera—

erantziz... biotz ta, arima guztia...

ai! nai eta, nai-ezko beera bearrez!