1962 urte idorraren sua

Joakin Aldabe

Iñun ezer ez. Belar zelaya

igar-igar gorrituak.

Uda-Berriyan ondu oi ziran

belarra, ziaro aituak.

Etziran, noski, atsegiñgarri

legorte luzien suak.

Baserriyetan, ura eziña;

idi-beyaren marruak!

Uda-Azkenak eskuk lotuta

eziñ eman etzeukanik.

Lurralde guztik errayetaño

busti pixka gabetanik.

Eziñ suspertu landaro zañak;

eziñ ikusi argirik.

Gero Neguak bere otzakiñ,

zatitu geigo oraindik.

Zeñen begiyak nigar ez egiñ

zer zan ikusitakuan,

Negu beltzaren kutsu galgarri

zabaldu zana inguruan?

Eziñ arkitu belar mota bat

lur soill eta idortuan.

Ez da olako ondamendirik

ez eta basamortuan.

Jun zan Negua poli-poliki

bortitz, borrero izan zana,

eta zetorren Uda-Berriya

maitagarriya zaiguna.

Bañan bazterrak egarri zuten.

«¡Atoz, euriya, gugana.

Euririk gabe ezer ez gera,

ta izango zaigu azkena!»

Egiñgo ote du biar ainbat, Jauna,

geigo luzatu gaberik?

Begirayozu gure lurrari

nola daudezen egarrik.

Biar degun urak jarriko ditu

zelaya berdez jantzirik.

Ezbadu egiten, nolako kaltek!

Ez dago iñola esaterik!»

Euririk gabe izango gendun

gezurrezko Uda-Berri,

eta baratzak egongo ziran

iltzeko zorin ta larri.

Berak zer eman begira gaude;

zai gaude artzeko gu beti.

Baratza, zuri Jaunen izenian

esker beruak ugari.

Eziñ eskertu biar dan bezela

emankor diran frutuak,

Ederki zitun eguzki argiyak

sasoin-sasoin gozatuak.

Emaitza ona; klase guztiya,

ostozko eta aletuak.

Izerdi sari artzen dirana

Jainkuak bedeinkatuak.

Uda-Berriya sarrera egunian,

nolako euri gozo jasak!

Zeruk errukiz bota ziguten;

abek dira gure pozak.

Orregatikan eskerra azalduz

Zuretzat, Jauna, alabantzak.

Pozaren pozez badute jana

ardi, bei, idi ta auntzak.

Bizpairu egunez on zan euriyak

egiñ zigun aldaketa.

Bizkortu erazi zitun bazterrak;

etzan, ez, ez, txoraketa.

Berde-berdia berriz iratzia;

ikusgarri apaiñketa.

Ixildu itzagun gure negarrak;

gure negarketa.