Astuan kejia

T. Etxebarria

Astua zan, bein baten,

Jainkuen aurrian,

bere kejia esaten

gizonan gaiñian.

Onek ba, gatxizenak

astuan lepoti,

ta eskolan azkenak

asto-belarri bi.

Gramatika apurtxo bat,

premisak eta ergo,

asmatzeko guzurrak

biar bada obeto.

Gaurko Giza-mundun

balitza letz dana;

ta astuan zuzentasun

fiña, berriz, kaka!

Zenbat Filosofia

ez ditugun asmau,

lenak eusten barria

gabe alkar guzurtau?

Nola gure Etikia,

geure obrekin bat;

ta ez liburu gauzia

eiña bestientzat?

Eta maietzian sasoiz...

aldiz bai negarrez,

ikusi al gaitu iñoiz

pekatari barrez?

Baiña au ala be: noiztik

astuon Jakintzak,

kalte aundiñan ondorik

kide auzokuentzat?

Eta asarre ziñuan:

—Kaiku orrek ba al daki,

astuok zer ez buruan

dogun erabagi?

Ziur, beitu orrek sarri

astuon egotiak,

begira uste utsari

baiña asmuz betiak.

Ta jakiñi'n al da, guk,

euron ixillian,

zer Metafisikatzuk

erne ez kaxkarrian?

Gu ankabikuen ondun

bildotx zuri batzuk;

guk ez degu iñor iltzen,

ezta su-kiskalik guk.

Ta ala, badogu itz bitan

jartzen narru gorri,

or zertan gelditzen dau

gizon arru ori!