Gure amandre ederra

(Unamuno zanaren oroiz)

Gaztelu

        «Eskuotan. Bai. Eskuotan.

        Eskuotan dagoz itxaropen-aziak.

        Argi-izpiz jo ditu egunsentiak.

        Toritzute. Erein itzazute ildoetan».

Ura zan meyarra

gure Amandre ederra,

ederra baña meyarra

meyarra ta xaarra.

Bidez bide zebillen eskean

mendiz mendi ta kalean.

Eskean.

Egin zun nere atera.

Baita zurera.

Guzienetara.

Eskean.

        «Eskuotan. Bai. Eskuotan.

        Eskuotan dagoz itxaropen-aziak.

        Argi-izpiz jo ditu egunsentiak.

        Toritzute. Erein itzazute ildoetan».

Zaunkaka ari zitzaizkion zakurrak.

Kirrinkaz guzion ate-zintzurrak.

Nere, zure, gure

txikana, amarru, irtenbide

—ustez ain sendo, bañan

ain zirtzil eta bakan—

zaintzeko lotzen gaitun bildurrak.

Zakurrak zaunkalari

—eta ez illargi amandreari—

bai ordea Amandre ederrari

eder bañan ain meyarrari

ura bezin argal, auskorrari

atez ate eskean dabillenari.

Eskean.

        «Eskuotan. Bai. Eskuotan.

        Eskuotan dagoz itxaropen-aziak.

        Argi-izpiz jo ditu egunsentiak.

        Toritzute. Erein itzazute ildoetan».

Eta nik eta zuk Amandreari

txanpon batzu eskeintzen errukarri.

Lotsakizun!

Gure Amandre ederra

ederra baña meyarra

ura bezin argal, auskorra

eztabil nere ta zure diru-zun.

Barrenari, bai, barrenari

dio eskea, nere ta zureari

eta ez sakelari

nere ta zure sakel zekenari.

Orrexegatik dabil eskean

mendiz mendi ta kalean.

Eskean.

        «Eskuotan. Bai. Eskuotan.

        Eskuotan dagoz itxaropen-aziak.

        Argi-izpiz jo ditu egunsentiak.

        Toritzute. Erein itzazute ildoetan».