Agur, nere Donosti!

Gaztelu

Agur, nere Donosti,

igan bizi naun ain pozki!

Kanpoan ogei ta lau urte igarota

igan diñat aingura bota,

igan, bai, ain pozki,

nere Donosti!

Ba da norbait —biozgabea!—

igandik urrun nai nauna igorri,

bañan amor banegio

egitan niñuken zentzugabea.

Ark olako ario?

Eztin balio.

Adio...

emak eskuari olio,

aurten ezpaita kario...

Munduan ba ditun, bearbada,

i baño uri berriago

berriago ta aundiago,

bañan i munduan aiz bakarra.

Ire Parte-Zarra

ire Ondarra

inguru ta barrena,

denetan bitxi ta ederrena.

Gipuzko ta Euskalerri

guziaren lorategi.

Ba zekiñat, bai, ba zekiñat

kezka ta kexu aizena,

Papeleri ajolakabe oiek

ire Urumea,

len garbi ta arrai-unea,

orain ur-ustel ta likits

biur ditena.

Ire izena

aotan parregarri

ditena jarri.

Lotsa ta laido eurentzat!

Emen naiago diñat

ire lotsakizuna ez aitatzea...

Orain Bilintx

piztuko balitz

zer-nola kantatuko liken!

Berak leen

i sugarretan ikusi induna

orain agon bezela ikusko baindu,

zer bertso samur ta gartsu

egingo lizkiken!

Aren sena

biozgiro men-mena

nai niken

ire edertasun berdingabea kantatzearren.

Ire zenbait semei esker

ezten euskal-izena lotsagarri sentitzen.

Oien izenak emen

ez noakin aitatzera,

baña nork bere arabera

ba zekiten

noraño maite auten.

Senti

jardun

ta ixildu:

ori dun

oien bizitze-legea.

Obe diñat nikexi

berorixe egitea.

Agur, nere Donosti,

igan bizi naun ain pozki!