Kulparik ezan gorrotua

T. Etxebarria

Gure basuetako priztixen

republika zabalian,

auzixetan bein zebizen

danak alkar jan biarrian.

Zan euren tema sumiña,

gizona: lau oñekuak

daben etsairik aundiña,

kasti'uz sortua Jainkuak.

Txikirik eta ez aundirik,

priztixa artian ez zan ba,

kejaren bat ez ebanik

aren ondamenen aurka.

Zala, batian eiztari,

bestian nausi garratz bat;

zittuala, edo janari

edo dauko morroitzat.

Ta bein jakuen agertu

gauz'rik lotsagarrixena

arteko'en bat, zala biurtu

lagun leunki gizonena.

Irutxur au, aiñ txarrixa,

parka ezindako azpijana;

kendu zaspi aldiz bizixa

ta ordaindu ezin zana.

Bañan, a irutxurlari,

zeiñ al izan ete zeikian,

priztixak, nola erabaki

ainbeste salgei'n artian?

Otsu'k, txakurrak bildurrez,

zan'tik famelixakua,

ausarki izenta eban aurrez

arkume apal gizajua.

Ta gaizto danak, batera,

aragi samur gosiakin,

ziran Otsokon aldera,

faltsu'zana jakiñakin.

Baña, baketsu diranak

mardo, bedarrez mantentzen,

erremiñdu ziran danak

Otsokon guzurra entzutzen.

Eta arkumian aldetik

an ziran gertau gudari,

asarre, orruaz, jarririk

bata bestian lagundari.

Batzuk, atzeruzka ostikoz,

beste batzuk, adarka;

erpoi eta albagiñ zorrotz-

dun odolzalien aurka.

Eta onek, euren partetik,

ba zerebixezen ortzak,

narru'kendu nai bizirik,

katiauta erpoi zorrotzak.

Arkume aul, arraixuan

azpijanen mendekari;

eurak ba, beti Jainkuan

aurrenengo aldekari.

Baña, bedarr'jaten daben

lau-ankako baketsuak,

ez, baketsuk izanarren,

bildurtzen aren orruak.

Eta odol-zaliendako,

ariñ eben erantzuna,

euren ortzena bez'lako

minberia eta astuna.

Artian gure arkumia,

nun ezda ezkutau, koitaua;

gaiztuen gaizki guria

geruago zala aundixaua.

Ba, arkumian kulpa aundixa,

adole madarikatu

ta izate gorrot'garrixa,

ezindakua parkatu.

Gaiztuentzat, ona izatia,

garbixa azal da barrutik;

zintzua, orban gabia,

da eztauka kulpau nundik.