Oroitza

Muniategi'tar Sabin

Benetako udaldi ederra zan bai,

eta, egunbera,

arratsalde argi eta, eguzkitsuz,

baserri bideai gozoro iarraituz

ibilliz-ibilliz,

arto-garitzaz,

belardi ezez...

nere soin eta,

biotz-begiak eder-kulunkatuz,

ai! ze nereratze pozgarri,

ipar aize biguna zala

egun garbiaren

arnas bizi!

Oinkada arin eta, itxaropenez,

—bai bide zabal eta, bai bide txiorrez—

zelairik zelai,

ai, ze eguzki

ta, aize garbi!

Nerekin nintzan bai, nere

inguma eta, txoriakin;

egada goikorretan,

nerekin nebillen bai,

izatekotan, izan...

nere bidezko bide

eta, ametsik ederrenakin.

Lilluraz nebillen bai,

nere bidezko eguntasun garbiz;

bai enara irriztariz

eta, bai zerupe argi

ikara pozgarriz...

Bideak neraman bai,

nerez-nerezko eguntza

eta, aize zoragarriz.

Eta, soin arin,

nere lillura,

nere ametsakin...

iritzi nintzan iritzi,

errotatxo baten ondora

eta, an lotu nintzan bai, geldirik,

abots ezti, pozgarri bat entzunik...

ai! antxe lotu nintzan

bideari iarraitu eziñik!

Ura andaparan,

eta, errota zarrak klik eta klak;

eta, errota zarrak klik eta klak.

Ura andaparan

ta, abots zoli eder baten doñura,

antxe lotu nintzan,

antxe lotu nintzan bai,

geldi-geldirik...

Ai, ene biotz,

ez iakin zergaitik!!