Ta aurrean udazken

B. Gandiaga

Ta aurrean Udazken

oraindik berri den

ta arratsalde unkiko Udazken eztia.

Sentipen guztia,

milla kolorezko argien ardoek

zorabiatuta.

Ba-dakit lillura llabur eta amesen

iraupena izanen

dauala, geienez,

ta irrits maiteminduz, beso biak luze

t'ondoren noiako, aurren-orbel berdez

t'oriztaz dagoen

pagadiko bidez.

Txillar garatuen

morea aragotuz ta arbelen andiko

garotza beillegiz barrendu danean,

oles egin deutsat urki zaar ondoko

eillor egaletik.

Zergaitik ez deusta egin jaramonik?

Zergaitik nau izten

margo maitagarriz ain zaurituz gero?...

Kamamilla arloko

mugarantz urtenik,

zelaiko loretxu gaixoen amorez

geratu dedilla erregutu deutsat,

barriro ta alperrik.

Basoko aienez

gura izan dot lotu ta igesi deust errez,

larre-bei gori ta zaldien esiak

zailu aski igaroz.

Erroiak lotara doazan piñuak

baltzagotzen doaz arek alde-ala,

ta, arkaitzen egitik joan dedin baiño

leenago, ta ausartki,

margoen zoramen ta ameluta artatik

izpi bat biltzera oldartu naiako.

Bai laster aldendu ditula masustak,

oartu daneko!

Ta, iradu ta lotsor, dotzella bat legez,

ta aien ardo-zerez t'odolez doala,

mendien gaiñeruntz t'edatuz alde dau,

gau margul bateko mokoloiz aruntza

Kolorezko oroien

pintura ez-baiko

gozo ta minbera batez gelditu naz

sarkaldeko ate lausora begira

edertasunaren desteñuak edo

norbere eziñaren ertzeko istegian

arima urratuta,

ezkongai ezetsi t'etsi bat bezela.