Mugarrian zegon larrosaren simbolismua

Errandonea

Emen nire jaiotz lur ezean,

Prantzi duela erri-auzoko,

arri ta larrosa bana dago,

bide baten erdiko aldean...

Arria mugarriari muinka,

inguratuz otsolarra dauka.

Azitzen eta xuspertzen ba-doa...

Miresten dute, panpoxa baita.

Beazunaren mikatza darama

zenbait urtez soiñean atxikia.

Muskiltzen zaion lore bakoitza

atzerritar da bere aizparena...

Biotz, larrosa! Etsai biok

ilgo direnean, ingurubil

batean darizun lurruna bil,

usaindu dezaizun Jainkoak.

Egurats urdiñezkoan zauden

Jauna! Unkituz bein batean,

Aberritxo bat zenigun eman.

Muga ta gorrototik azke zen...

Eta ni, begiak itun, begira

nengoen mugaren luzeari...;

zik-zak egiñez, oker-makurka

lerratuz doan sugea dirudi.

Ala, asi nintzen gogoematen,

gizonak suminkor dagoenean

lokarriak nola dituen austen.

Bereala bururatu zitzaidan:

«Mundu au Maitasunetik dator.

«Ark zigorka darabil, eroskor.

«Maitasunak itz: alaba aunat...

«Zergatik naun lekutu zokorat?

Gizonak arrandiaren menean,

zeñen eroki pentsatzen duan!

Pidatzen da bere ahalean...

Baleki... zeñen ustela duan!

Barruko mintzo batek dasaida,

negarti, arnas-motz, aldarrika

«Al du utziko aizpa izatetik

datorrenak larrosa berdiñetik?

Arrian zegoen idatzirik

Lore gaxoak!! Lore gaxoak!!!

Laterri-muga! Jaunaren legeak

ausiz, oker abil, oben dagik...»