O, emakume

Aldana

Mundu onetan gauza bat dago

danok lortu daikeguna

ta aren atzetik ibilli oi da

beti gizon zentzuduna.

Danok dakigu ta esaten noia

gauza guztiz ezaguna

zorionaren egarri miñak

betetzen dausku eguna.

Ai, zoriona, ze berba bigun,

epel ta zoragarria;

ai, zoriona, sarritan ain gatx

lortzen dan urre gorria!

Zorionaren atzetik dabil

gizon errukigarria,

gau ta egunez ase eziñik

berea dan egarria.

Zorionaren billa nenbillen

itsu gau eta egunez

ta alako baten ara nun yatan

agertzen irudimenez

txori kantari, alai, baketsu

nireganatzen kemenez,

bere biotza eskiñi guraz

itz goxo eta bigunez:

«Gizon bildurti, errugabea,

maitasunaren eskale,

zure biotza ni barik ezin

izan leiteke maitale.

Zorionaren iturri ni naz,

maitasunaren emale

gau illunean argi bizia,

lo zorroaren itzarle».

Nere eskuan artu nai neban

txoria itsu-mustuan,

baiña arinka iges egin zan

gerizpearen moduan.

«Nor zara, txori, esan eidazu,

nor ete zara munduan,

orrenbesteko sua zabalduz

beti zeure inguruan?»

Goi argi indarrak urratuta lez

nabaitu neban biziro

emakume bat lorez jantzirik

ene aurrez maitekiro,

begi baltz, lirain, zoragarriak

begiratzen samurkiro,

irripar bigun, maitasun antzo,

edertasunez argiro.

Gizonarentzat emakumea

bizitzarako laguna,

berari falta yakon erdia

osotzen dauan kutuna.

O, emakume agurgarria,

lirain, bigun ta leguna,

Jainkoak zugan ezarri bai dau

benetako maitasuna.