Semearen odola

J. Josu Argiñarena

Amaren arantzartean

txoriaren askatasuna

piztu naiean

jeiki dan semea,

odoldua izan da,

aurreneko arantza

kendua zuenean.

Arantzazko katea

busti da odolez

zaiñetan legortzeko

ernetu dedin gero.

Euri asko ikusi du

arantzean amak

—gaiñetik—

malkoak ixillean,

lurra

—ase ostean—

lo zegoela ikustean.

Odola astuna da

bizia jokuan danean,

amaren semerik

jatorrenarena

ixuritzen danean.

Gurtutzen da onelako odola

ta pitxi ederrean gordeko ere,

ondorengoak esan dezan:

Bizi baten odola duk,

guztion agurtza zezan

eskeinia.

Ama negarrez ilko da

odol orren uzta ernetzen ezpada!

Ez, semeok, ez, ez!

ez gorde anaiaren odola

zuen semeak gurtzeko.

Ixuri zuen zañetan

askatasunaren uztak

NI libre egiteko.

Igurtzi zeru lurrak,

izkutu ta agiriak

anaiaren odolaz;

zabaldu uri ta errietara,

iritxi bedi arantza guzietara,

oraindik bero dagoen

nere semearen odola.

Nasi zuen zanetako odolean

oiu garratza sortu duen

nere maitearen odola.

Ez, ez, ez egin pitxirik

odol ori agurtzeko,

bestela...

Ama negarrez ilko da

odol orren uzta

ernetzen ezpada...!