Ogia

Muniategi'tar Sabin

Ai!, ez gero,

ez, bein ere

ez esan,

garitza bat

bere, gogozko aize,

aizeño bigun baten ikutura

makurtu

ta, uintzen danean...

ez esan,

Udalen

goiz garbiko

eguzki intzetan,

buruz-buru,

aizearekin zibu

ta, kulunka,

ari diranean...

ez esan,

garitza bat

benetan begiko,

benetan ikusgarri ta, ederra,

eder-ederra eztanik!

Lugiñak,

bere eskuetan artu

ta, lur landu,

lur garbi ezean

maitasunez erein

ta, lurreratu zuanean...

ale,

gari ale txiki-txiki bat,

besterik ezertxo,

ezertxo ere etzan...

baña,

«txikia nintzan,

aundia nintzan...

Maiatzean,

burura nintzan»

Ikus orain

lengo,

gari-ale txiki ori,

zein landara ederra dan;

ikus,

ain udaberritsu,

aizearen menera dabillen

ezetasun-itxaso,

burutza eder ori!

Gero,

uzta garaian,

buru mardulezko

lasto bellegi,

ta, urregorrizko alez,

irin txuri,

ogi mami...

Iaungoiko Berbera

izatera,

iritziko dan

Betikotasun Mirari!!