Alatz pozgarria

Juana de Ibarbourou

euskaratzailea: Muniategi'tar Sabin

Zer da au? Alatza! Nire eskuak loretuak daude

Larrosak, larrosak, larrosak sortzen ene beatzetan.

Nire maitalleak muxutu zitun bai ta, bertan,

O, doaitasun!, izar antzera larrosak erne ziran.

Ta bidebera noa lillura onen zoramenean

Negar-parrezka noa neure poza sinistu eziñik.

Ta neure alatz onen berarizko bitxitasunean,

Larrosa-lurriñez betetzen dira aizearen egoak.

Ta danak, marmarka ari dira ni ola ikustean

Erotua dago erotua! Itzul zazute etxera.

Eskuak aizetu, eragiñez mitxeleta antzera

Eskuetan larrosak sortu zaizkala esaten ari da!

A! Ze gizaxoak diran bai, onelako mirari bat

Ontzat artu ta sinistu ezin duten notin tristeak,

Larrosak larrosondotik bakarrik sortzen dirala

Ta garia garitik beste sinismenik ez dutenak!

Margo ta egitura artezak bear dituzte noski,

Ta ez ameskizunezko uskeri, deustasun utsik:

Batek or esaten dunean: Ni gozotasunaz noa,

Bein batean aziko dira izaki ori billatzen.

Eroa naizela ustez sar nazatela giltzapean,

Sazpi giltzez itxi dezatela bai nire atea,

Ate ondoan iarri dezatela txakur eizari bat,

Atezain berezi, atezain sendo, atezain zintzo...

Nik berdin abestuko: Nire eskuak loretuak daude,

Larrosak, larrosak, larrosak nire beatzetan sortzen.

O, bai espetxeko gelan izango ditut bai

Prantziko larros-sorta aundienaren usai lurrintsu, gozoenak-!