Aralar gainean

Etxezarreta'tar Iñaki

Uda-azkeneko argi printza

lur muñetik erne naiean

odei illunak estaliz

illargia ortzi sapaiean...

Nork ez du izango

egun txori au gogoan?

Ene urratsak, gaillurrak

atxi naiean,

antxintxi zegiten

arkaitz tontorrean!

Kea bezela

illuna nuen senti

eta begiak zitalez

bear nituen jantzi

oinkada eriotsuak

ikusteko argi...

Nere aurpegia,

aize biguñak...

laztan xamurrak,

intzaren eztia.

Urrats bakoitza,

barne ikara,

goi zirrada,

ilun nabarra,

goiz beta...!

Banoa lauso,

begiak

eguzki alderuntz,

biotza preso,

arnas estu

zeruruntz...

ene ametsa

noiz jaso.

Une bakoitzean

indar berria,

goibeltasunean

poz irria.

Ara, gaillurra,

begira ibarra,

zure laguna...!

Zelai,

ibar,

gaillur...

zaldi

aberedun...

zure

edertasun...!

Nork zaitu jantzi

urre orlegiz,

apaindurik, oi...!

nere egun senti?

Nor liteken,

zure muñaz

estali...!

Au gauz

egiz miran,

esateko itz-lauz...!

Or, Naparroa,

lo kuluskaz

esna eziñean,

gauaren zamaz!

Odeiez, zaude bildua

gizategi loratua.

Zuen amets

gozoa

ortziruntz

doa.

Gau

illunean

oe

biguñean

goiz

urratzean

argia

zuganatzean...!

Begira

atzera,

eta ikus,

Giputz.

Dena tontor,

hegiak batu

eta orra

Anboto,

Bizkaiko

sen-gogorra.

Ernio,

Aitzgorri,

Izarraitz,

Burumendi.

Bainan,

ez...!

itzul

begi-biotzez...

Ai!,

ar baneza,

eta idatzi

begien

zoramena...!

Biotza bipil

barnea mugi

eder, borobil

eguzkia sortaldeti!

Aizaroak urratuz

gora zeruz,

ortzi urdiñean

egun sentian.

Gel...!

gel...! gel...!

niganatu zaitzadan,

edertasun gaillurrean,

zugaz bat nadin

goiz eta eguerdin...

Zergatik gora,

zergatik iges...?

egun luzarora

urrun saiets?

Oiñazez

nau utzi,

naigabez

ezin bizi.

LAZTASUNAREN

ONDOAN,

LEGORRAREN

ALTZOAN,

INTZAREN

MALKOAN

BIZIKO

OPAROAN...